Παρίσι , 1951
Γιος του ζωγράφου Περικλή Βυζάντιου, ο Ντίκος Βυζάντιος, μετά τις σπουδές του στην ΑΣΚΤ συνέχισε τη μαθητεία του στο Παρίσι στην εκεί Σχολή Καλών Τεχνών και στις ελεύθερες ακαδημίες Julian και Grande Chaumière. Από τα πρώτα χρόνια της εγκατάστασής του στη γαλλική πρωτεύουσα, το 1946, γνώρισε το μικρό Γαλάνη και συνδέθηκε με καλλιτέχνες και διανοουμένους, όπως οι A. Giacometti, Christian Zervos, E. Ionesco. Σταδιακά προχωρά στη διάλυση της χρωματικής αίσθησης, προσχωρώντας σε έναν αφηρημένο εξπρεσιονισμό, ενώ τη δεκαετία του 1970 θα επιστρέψει στην παραστατική ζωγραφική με ασπρόμαυρα σχέδια, όπου πλήθη κόσμου συνωστίζονται στο αστικό περιβάλλον τους. Από το 1980 δημιουργεί έργα με βαθύ σκεπτικισμό, αναλύοντας το πρόβλημα της ανθρώπινης μορφής, μέσα από τη ψυχολογική της συμπεριφορά και τις διαπροσωπικές σχέσεις.
Στο τοπίο του Βυζάντιου Παρίσι, με χρονολογία 1951, των πρώτων χρόνων της εκεί εγκατάστασής του, ανιχνεύονται χρωματικές και φωτιστικές επιρροές του γαλλικού ιμπρεσιονισμού. Ο ορίζοντας είναι περιορισμένος από πανύψηλα δέντρα, κάτω από τα οποία λουλούδια και παγκάκια, με φανερή την ανθρώπινη παρουσία, δείχνουν ότι πρόκειται για κάποιο από τα πάρκα της γαλλικής πρωτεύουσας. Όπως και στα πολύ γνωστά έργα του έτσι και σ' αυτό ο καλλιτέχνης απομακρύνεται από τα αντικείμενα, βλέπει την εικόνα εξαρχής, δημιουργώντας μια χρωματική εντύπωση που γεμίζει τον έργο.