Mια ζεστή μέρα, 1996
Πολύπλευρο ταλέντο, ο Αλέκος Φασιανός έχει ασχοληθεί με τη ζωγραφική, τη χαρακτική, τη σκηνογραφία, τη φιλοτέχνηση κοσμημάτων, την εικονογράφηση βιβλίων αλλά και την ποίηση, το δοκίμιο, τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο, τον Καραγκιόζη και τις εφαρμοσμένες τέχνες. Παράλληλα με τις σπουδές του στη ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών (1956-1960), πήρε μαθήματα μουσικής, ενώ για να συνεχίσει τις σπουδές του μετέβη το 1960 στο Παρίσι, όπου παρέμεινε για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Στην ιδιόμορφη ζωγραφική του με το απλό και καθαρό σχέδιο καθώς και τα ασυνήθιστα χρώματα με την εκφραστική δύναμη και τη συμβολική αξία, διακρίνονται στοιχεία που φέρουν έντονη τη σφραγίδα της παράδοσης –αρχαία ελληνική, βυζαντινή, λαϊκή και ιδιαίτερα από τις φιγούρες του Kαραγκιόζη ή του Θεόφιλου. Tα θέματά του, είτε είναι γεμάτες δύναμη και σφρίγος ανθρώπινες φιγούρες με ανδρόγυνα χαρακτηριστικά, κάποτε παράξενες στάσεις –που πολλές φορές καπνίζουν και πάρα πολύ συχνά βρίσκονται επάνω σε ποδήλατα–, είτε νεκρές φύσεις όπου κυριαρχούν τα ευλογημένα προϊόντα της γης και της θάλασσας του τόπου μας –το αγαπημένο του καρπούζι, ντομάτες, καρότα, ψάρια–, τα διαπραγματεύεται με τρόπο γνήσιο και πηγαίο. Aπλά καθημερινά γεγονότα, τυχαίες στάσεις, αυθόρμητες κινήσεις, κοινότοπες καταστάσεις στο έργο του καλλιτέχνη μετουσιώνονται σε ποίηση, σε όνειρο, με αποτέλεσμα η απόλαυση της στιγμής να αποκτά διαχρονικότητα. Mε τα βελούδινα έντονα χρώματα και τον πηγαίο σχεδιασμό μπορεί να αναγάγει το οικείο, την απλή ευχαρίστηση, σε εικόνες που άπτονται της σφαίρας του αιώνιου και του μοναδικού. H ζωγραφική του είναι μια απεικόνιση της καθημερινής ζωής, γεμάτης ήρεμη αντιμετώπιση αλλά και αναρχία, η έκφραση διακαών πόθων και ελπίδων, αλλά και η συνεχής προσπάθεια για κατάκτησή τους, είναι η ανάγκη της κάθε στιγμής και η λύτρωσή της.
Στο Μια ζεστή ημέρα, μια νεκρή φύση εμπνευσμένη από έργο του Περικλή Πανταζή, κυριαρχούν τα ευλογημένα φρούτα του καλοκαιριού, με το ζουμερό καρπούζι να καταλαμβάνει όλο το πλάτος του πίνακα. Ο Φασιανός χαίρεται με την απλή ευχαρίστηση που του προσφέρουν ο ήλιος, τα αρώματα, τα φρούτα, οι χυμοί, η ομορφιά της καθημερινότητας που αποδίδονται με πλούσιο μεστό χρώμα, ζωηρό και λαμπερό, η χαρά της ζωής, καθώς το φως προστίθεται με μικρές κοφτές πινελιές, χωρίς τίποτε να σκιάζει τη φωτεινότητά του στην απόδοση των όγκων. Το έργο φιλοτεχνήθηκε ειδικά για την έκθεση-αφιέρωμα της Πινακοθήκης Αβέρωφ στον Περικλή Πανταζή, το 1996.
