Προσωπογραφία νέου

Ο Σπύρος Βικάτος, μετά τη φοίτησή του στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία του Μονάχου, όπου παρέμεινε σχεδόν όλη την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα, εποχή που εκεί συντελούνταν μεγάλες αλλαγές στην τέχνη, με την επικράτηση ενός ιδιόμορφου γερμανικού ιμπρεσιονισμού και την εμφάνιση του εξπρεσιονισμού. Υιοθετώντας μια ήπια εκδοχή του γερμανικού ιμπρεσιονισμού, χρησιμοποιεί πλατιές, κοφτές, γεμάτες ύλη, πινελιές, για να αποδώσει τα θέματά του. Εκμεταλλευόμενος την αντίθεση φωτός και σκιάς, δημιουργεί μεγάλες σκούρες επιφάνειες, από τις οποίες προβάλλουν ιδιαίτερα φωτεινά, εκείνα τα σημεία που θέλει να τονίσει περισσότερο, δίνοντας δραματικό χαρακτήρα στα έργα του. Αυτός ο τρόπος έκφρασης προσιδιάζει ιδιαίτερα τη θεματογραφία του, όπου κυριαρχεί η ανθρώπινη μορφή, κυρίως η γεροντική, η οποία αποδίδεται μελαγχολική και σκεπτική. Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο έχουν φιλοτεχνηθεί οι προσωπογραφίες της Πινακοθήκης Αβέρωφ, τις οποίες προσεγγίζει με ψυχογραφική διάθεση, στοχεύοντας στη συναισθηματική φόρτιση του θεατή. Ο Βικάτος, αν και υπήρξε από τους τελευταίους υπέρμαχους του ακαδημαϊκού ρεαλισμού στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, στην οποία δίδαξε για 20 χρόνια (1909-1939), αναγνωρίζεται ως προσωπικότητα, με συγκίνηση και σεβασμό από τους ομοτέχνους του.