Το ξανασμίξιμο
Η καλλιτεχνική δημιουργία του Κωστή Παπαχριστόπουλου επηρεάστηκε έντονα από τα μεταροντενικά πρότυπα που διδάχτηκε κατά τη διαμονή του στο Παρίσι τη δεκαετία του 1920, όπου, μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στη Σχολή Καλών Τεχνών (1920-1925) κοντά στο Θ. Θωμόπουλο, συνέχισε τη μαθητεία του στην Academie Julian και την Academie de la Grande Chaumiere, με δάσκαλο το μεγάλο γλύπτη Α. Bourdelle. Το 1938 ταξίδεψε στη Ρώμη, για να ειδικευτεί στην τεχνική της χύτευσης του χαλκού στο χυτήριο του San Michele στο Trastevere, όπου απέκτησε άρτια γνώση της μεθόδου του χυμένου κεριού. Η διαμονή του στην Ιταλία τον έφερε σε επαφή με την αναγεννησιακή τέχνη και το μανιερισμό, που από τότε υπήρξαν διακριτικά αλλά θεμελιώδη χαρακτηριστικά των γλυπτών του. Μόνιμα εγκατεστημένος στο Παρίσι από το 1945, φιλοτέχνησε προτομές πολλών προσωπικοτήτων της γαλλικής και της ελληνικής κοινωνίας. Η γυναικεία σιλουέτα, και η απόδοση του γυμνού της σώματος όμως, είναι αυτή που μαγνητίζει το γλύπτη και κυριαρχεί στο έργο του. Η προσοχή του στρέφεται περισσότερο στις πόζες των μορφών, παρά στα υποκειμενικά χαρακτηριστικά της κάθε γυναίκας, όπως επιβεβαιώνει η σειρά των πέντε γλυπτών της Πινακοθήκης Ε. Αβέρωφ.
Ο Παπαχριστόπουλος απεικονίζει τις γυναίκες σε ποικίλες στάσεις, απαθανατισμένες στις πιο προσωπικές τους στιγμές, όπως την ώρα που λούζονται, κοιμούνται ή αναπαύονται. Το Ξανασμίξιμο ανακαλεί το φημισμένο Φιλί του Roden, απεικονίζοντας τον παθιασμένο εναγκαλισμό δύο εραστών που δίνουν την αίσθηση πως “λιώνει” η μια μορφή μέσα στην άλλη. Οι μορφές του είναι πλασμένες με ρευστή πλαστικότητα, με τους στρογγυλεμένους όγκους να αποδίδουν τα διάφορα τμήματα του σώματος –τα στήθη, την κοιλιά, τα πόδια. Η απλοποίηση της φόρμας προσδίδει μια αίσθηση καθαρότητας στη γλυπτική του, απαλλαγμένη από περιττά στολίδια και διακοσμητικές φλυαρίες, ανακαλώντας μια ρομαντική εποχή, διατηρώντας ωστόσο την προσωπική του σφραγίδα.
