Κόσμος Ι, 1971

Εκπρόσωπος της νεότερης γενιάς γλυπτών που περιλαμβάνονται στη Συλλογή Ευάγγελου Αβέρωφ, ο Κυριάκος Ρόκος διακρίνεται για την πολυμορφία του έργου του και την ευκολία με την οποία χειρίζεται μεγάλη ποικιλία υλικών, όπως μπρούτζο, μάρμαρο, γρανίτη, ξύλο και χαλκός. Όπως επισημαίνει ο ίδιος ο καλλιτέχνης, ανεξάρτητα από το υλικό στο οποίο επιλέγει να εργαστεί, ένα έργο τέχνης είναι το αποτέλεσμα των ρόλων που διαδραματίζει «ο χρόνος, ο χώρος, η τοποθεσία και η ιδεολογία του δημιουργού του και η ανάγκη του για έκφραση». Το 1965 εισήλθε κορυφαίος στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, όπου σπούδασε γλυπτική με δάσκαλο τον Γιάννη Παππά και χύτευση χαλκού με τον Νίκο Κερλή. Με υποτροφία της Ακαδημίας Αθηνών συνέχισε τις σπουδές του στη γλυπτική στην École des Beaux Arts του Παρισιού με τον Κ. Κουλεντιανό και τον Σεζάρ και στη λιθογραφία με τον G. Dayez. Ωστόσο, ο Ρόκος περιλαμβάνει στους δασκάλους του όλους με τους οποίους είχε συναλλαγές στη ζωή του, από τον παιδοπώλη της γειτονιάς του μέχρι τον καθηγητή γαλλικών στο λύκειο των Ιωαννίνων, ο οποίος του αποκάλυψε πρώτος την ύπαρξη της Σχολής Καλών Τεχνών στην Αθήνα. . Το γλυπτό του Ρόκου είναι ένα γλυπτό των ορίων, όπως πολύ σωστά το χαρακτηρίζει ο Ηλίας Μυκονιάτης. Δεδομένου ότι, τα έργα στην Πινακοθήκη Αβέρωφ αντιπροσωπεύουν δύο, κατά τα φαινόμενα, αντίθετες όψεις του δημιουργημένου έργου του, αλλά με αναζήτηση της αλήθειας σε ό,τι δημιουργεί ως κοινό παρονομαστή.