Ψάχνοντας για το μπουλόνι, 1992

Ο Βασίλης Φωτόπουλος γεννήθηκε στην Καλαμάτα. Σπούδασε ζωγραφική και βυζαντινή αγιογραφία και στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1940, μετά το θάνατο του πατέρα του κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο, εγκαθίσταται στην Αθήνα μαζί με τη μητέρα και τον αδερφό του, Διονύση Φωτόπουλο, επίσης διακεκριμένο ενδυματολόγο και σκηνογράφο. Πρωτοεμφανίστηκε ως σκηνογράφος το 1958, στην παράσταση της όπερας του Περγκολέζι «Η υπηρέτρια κυρά», στην Εθνική Λυρική Σκηνή.  Ακολούθησε μια μακρά περίοδος κατά την οποία ο Φωτόπουλος ταξίδεψε στα πλέον σημαντικά θεατρικά κέντρα της Ευρώπης μελετώντας την τέχνη της σκηνογραφίας. Επέστρεψε στην Ελλάδα  και συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, τη Λυρική Σκηνή και άλλους θιάσους. Το 1964 κέρδισε το Όσκαρ καλλιτεχνικής διεύθυνσης και σκηνικών για την ταινία «Αλέξης Ζορμπάς» του Μιχάλη Κακογιάννη, ενώ εργάστηκε και για τα εξαιρετικά σκηνικά της ταινία του Ελία Καζάν «Αμέρικα, Αμέρικα» (1963).

Το 1966 ο Φωτόπουλος συνεργάστηκε και με τον Φράνσις Φορντ Κόπολα και κατά την περίοδο 1965-1974, κατά την οποία έζησε στις ΗΠΑ, συμμετείχε ως σκηνογράφος σε πολλές θεατρικές παραστάσεις. Το 1973 σκηνοθετεί την ταινία Ορέστης και κατά την μεταπολίτευση στην Αθήνα επανεντάσσεται στα καλλιτεχνικά πράγματα και συνεργάζεται με σημαντικούς σκηνοθέτες όπως οι Μινωτής, Ντασέν, Κατράκης, Βολανάκης, Μιχαηλίδης, Σολομός. Ο Φωτόπουλος δημιούργησε τα σκηνικά και τα κοστούμια για σημαντικές παραστάσεις, όπως για τις όπερες «Κασσιανή», «Άλκηστις», «Φάουστ», «Τζοκόντα», «Η εύθυμη χήρα» και «Σαλώμη», επίσης για την ιστορική μουσική επιθεώρηση των Μίκη Θεοδωράκη και Μέντη Μποσταντζόγλου «Όμορφη πόλη» σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη, αλλά και για τα θεατρικά έργα «Ο κόσμος της Σούζυ Βογκ» του Πολ Όσμπορν με τον θίασο Βουγιουκλάκη – Παπαμιχαήλ, «Ο Βασιλιάς Ληρ» του Σαίξπηρ, με σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή τον Αλέξη Μινωτή και «Η όπερα της πεντάρας» του Μπρεχτ, με πρωταγωνιστές τη Μελίνα Μερκούρη και τον Νίκο Κούρκουλο. Η τελευταία δουλειά του στο θέατρο ήταν στην παράσταση «Θυσία του Αβραάμ» με τον Αλέξη Μινωτή (1990). Από το 1990 αποσύρεται από τη σκηνογραφία και αφοσιώνεται στη ζωγραφική, παρουσιάζοντας τρεις ατομικές εκθέσεις το 1991, 1996 και 1999, ενώ έργα του υπάρχουν σήμερα σε σημαντικές ιδιωτικές συλλογές και μουσεία.