Κυρία με στολή ιππασίας ή Το γράμμα ή Μετά την ιππασία
Ο Περικλής Πανταζής, φημισμένος καλλιτέχνης στο Βέλγιο –τη χώρα που αναγνώρισε ως δεύτερη πατρίδα του– και ενθουσιώδες μέλος των εκεί πρωτοποριακών ομάδων που έδρασαν στο πλαίσιο ενός αυτόχθονου ιμπρεσιονιστικού κινήματος και μιας ρεαλιστικής, μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα, αντίληψης, αναδείχθηκε σε σημαντική φυσιογνωμία της ζωγραφικής του 19ου αιώνα, τόσο στο Βέλγιο όσο και στην Ελλάδα. Ύστερα από σύντομη διαμονή στο Παρίσι το 1872, όπου γνώρισε το έργο του Courbet, και την επαφή του με καλλιτέχνες της Σχολής της Barbizon, που είχαν ενστερνιστεί τη ζωγραφική στο ύπαιθρο, σε άμεση επαφή με τη φύση, πέτυχε να συμπυκνώσει στο έργο του τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις της εποχής του, οι οποίες περνώντας μέσα από τον ιμπρεσιονισμό, οδήγησαν στην εμφάνιση του μοντερνισμού. Μια σειρά έργων που φιλοτέχνησε ο Πανταζής στα περίχωρα των Βρυξελλών στις όχθες των ποταμών Lesse, Meuse και Escaut ή στις γύρω από τις Βρυξέλλες περιοχές, δείχνουν πώς αντιλαμβάνεται ο καλλιτέχνης την απεικόνιση του τοπίου σε μια “επί τόπου” απόδοση ενός συνεχούς “γίγνεσθαι” στη φύση, η οποία εκδηλώνεται μέσα από την αλήθεια των χρωμάτων, την ποικιλία του φωτός, την υποταγή στη διαρκή κίνηση και ρευστότητα.
Η γυναικεία μορφή στο έργο του Πανταζή δεν είναι πάντα η γυναίκα του καθημερινού μόχθου με το επικό μεγαλείο της. Πολλές φορές είναι η φίνα, χαριτωμένη κυρία της πόλης, η γοητευτική μέσα στα κομψά της ενδύματα, άλλοτε στον οικείο χώρο ενός δωματίου και άλλοτε σε μια απομονωμένη γωνιά κάποιου κήπου. Στο Κυρία με στολή ιππασίας ή Το γράμμα ή Μετά την ιππασία, μέσα από αλλεπάλληλες εναλλαγές σκούρων επιφανειών, που είναι πλασμένες σε πλατιές μονόχρωμες επιφάνειες, προβάλλει το σώμα της γυναίκας, το οποίο αποδίδει κατά το πρότυπο του Manet, ελαχιστοποιώντας τα τονικά περάσματα του χρώματος για την απόδοση του όγκου, ενώ, αντίθετα, το σκούρο κόκκινο ύφασμα στο πρώτο πλάνο, με τις έντονα τονισμένες πλούσιες πτυχώσεις, συντείνει στον ορισμό της τρίτης διάστασης και του βάθους. Το έργο αυτό είναι ένα από τα θαυμάσια δείγματα της τέχνης του και το στυλ του, βασικό χρωματικό, έχει τα χαρακτηριστικά στοιχεία του γαλλικού ιμπρεσιονισμού και της αποδέσμευσής του από τη ρεαλιστική σχολή των Αθηνών και του Μονάχου.
