Ελληνικό τοπίο, π. 1910-1912
Μοιράζοντας, στην αρχή του 20ού αιώνα και για τρεις τουλάχιστον δεκαετίες, το χρόνο του, ανάμεσα σε Αθήνα και Παρίσι, ο Λυκούργος Κογεβίνας υπήρξε από τους πρώτους Έλληνες καλλιτέχνες που αντιλήφθηκαν τη σημασία των κοσμογονικών αλλαγών που συντελούνταν στην τέχνη και τη σημασία που θα μπορούσαν να έχουν στην εξέλιξη της ελληνικής τέχνης. Παρόλο που ο ίδιος δεν προχωρεί σε τολμηρές λύσεις, πρωτοστατεί στην ίδρυση της Ομάδας «Τέχνη» το 1917, η οποία αντιπροσώπευε ό,τι πιο πρωτοποριακό υπήρχε στον εικαστικό χώρο. Ο Κογεβίνας υπήρξε ο πρώτος Έλληνας καλλιτέχνης που ασχολήθηκε με τη χαρακτική, τεχνική που τον κέρδισε τελικά, εγκαταλείποντας σταδιακά τη ζωγραφική. Η μακρά παραμονή του στο Παρίσι και οι επιδράσεις της γαλλικής ζωγραφικής είναι εμφανείς, παρά τον ήπιο χαρακτήρα που παίρνουν στο έργο του.
Το Ελληνικό τοπίο έχει τη χαρακτηριστική διάταξη σε ζώνες, η οποία ορίζει παράλληλα επίπεδα. Η έμφαση δίνεται στη μεσαία ζώνη που καταλαμβάνουν οικήματα και συστάδες των δέντρων, τα οποία αποδίδονται σχηματικά, ενώ η χρωματική επεξεργασία του βουνού ορίζει το βάθος. Η λιτότητα στην απόδοση του πρώτου επιπέδου, όπου ξεχωρίζουν αμυδρά κάθετες πινελιές που παραπέμπουν ίσως σε ένα χωράφι με στάχυα, δίνει αρκετά έντονα την αίσθηση μιας κενής επιφάνειας, στοιχείο που συναντάται στη ζωγραφική των Ναμπί.
